شهید محمدرضا رضوانی تبار

شهید محمدرضا رضوانی تبار

در هم همه عید و عیدانه،سکوت زمستان،سال1346،یک ماه و یک هفته به عید ،که روستای یاسرآباد شهرستان سنقر پیشا پیش عیدی خود را از خدا گرفت وکودکی دراسپند سوزان میلاد خویش چشم به دنیای خاکی آدمها گشود و با اولین گریه کودکانه خود قیلوله خواب مردگان زمان را بر آشفت،محمدرضا چون گلی زیبا بر دامان روستا شکفت و اولین روزهای زندگی را در سایه سار دیوارهای کاهگلی اش آغاز کرد.او با داشتن یک خواهر و سه برادر بزرگتر از خویش لقب کوچکترین و دوست داشتنی ترین فرزند خانواده را داشت.وجود مبارک او از همان دوران کودکی فقر و محرومیت را به تلخی تجربه کرده و دستان کوچکش رنج خار و زحمت طاقت فرسای کار را پینه بست تا با یاری پدر رنج کشیده اش و برادران بزرگتر ،اوضاع نا به سامان اقتصاد خانواده را سامان دهد.
در همان دوران کودکی بود که طعم یتیمی را چشید و پدر بزرگوار و ساده زیست خود را از دست داد،پدری که وجود او نعمت بزرگی برای خانواده بود.
وی در کارهای مختلفی چون کشاورزی و دامداری اشتغال ورزید،در عین حال از درس  و مدرسه نیز جا نماند و در دبستان ابتدایی روستا الفبای دانش و بینش را آموخت و دیگر دوران تحصیلی خود را با الگو بودن به پایان رساند.
اشتیاق به شناخت معبودش او را راهی حوزه مقدس علمیه کرد،او می گفت انسان باید ابتدا خود را بشناسد و بعد معبودش را ،این حقیقتی غیر قابل انکار است که او نیز به آن عمل کرد.پس از موفقیت های روز افزون او در حوزه و در سال های پایانی دفاع مقدس به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست و به دلیل شایستگیهایی که داشت همچنان یک الگوی بصیر به حساب می آمد،او کسی بود که شهادت در راه خدا را تنها راه رسیدن به معبود می دانست و در خانواده مدام به این امر تاکید میکرد وسرانجام در عملیات مرصاد به همراه همرزمانش پا به دفاع نهاد و پنجم مرداد ماه سال1367،مصادف با عید قربان در حالی که چهره تابان خورشید در هاله ای از غم و اندوه فرو رفت،نذری که مادرش  برای آمدن بنیانگذار انقلاب به ایران داشت محقق شد.

شهید پرویز کلبی آباد